بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَنِ الرَّحِیمِ
سوره ۲: البقرة - جزء ۲
أَلَمْ تَرَ إِلَى الَّذِی حَآجَّ إِبْرَاهِیمَ فِی رِبِّهِ أَنْ آتَاهُ اللّهُ الْمُلْکَ إِذْ قَالَ إِبْرَاهِیمُ رَبِّیَ الَّذِی یُحْیِی وَیُمِیتُ قَالَ أَنَا أُحْیِی وَأُمِیتُ قَالَ إِبْرَاهِیمُ فَإِنَّ اللّهَ یَأْتِی بِالشَّمْسِ مِنَ الْمَشْرِقِ فَأْتِ بِهَا مِنَ الْمَغْرِبِ فَبُهِتَ الَّذِی کَفَرَ وَاللّهُ لاَ یَهْدِی الْقَوْمَ الظَّالِمِینَ
آیا از (حال) آن کس که چون خدا به او پادشاهى داده بود (و بدان مىنازید،
و) در باره پروردگار خود با ابراهیم محاجّه (مى)کرد، خبر نیافتى؟ آنکاه
که ابراهیم گفت: (پروردگار من همان کسى است که زنده مىکند و مىمیراند.)
گفت: (من (هم) زنده مىکنم و (هم) مىمیرانم.) ابراهیم گفت: (خدا(ى
من) خورشید را از خاور برمىآورد، تو آن را از باختر برآور.) پس آن کس که
کفر ورزیده بود مبهوت ماند. و خداوند قوم ستمکار را هدایت نمىکند.