بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَنِ الرَّحِیمِ
سوره ۲: البقرة - جزء ۲
لاَ إِکْرَاهَ فِی الدِّینِ قَد تَّبَیَّنَ الرُّشْدُ مِنَ الْغَیِّ فَمَنْ یَکْفُرْ بِالطَّاغُوتِ وَیُؤْمِن بِاللّهِ فَقَدِ اسْتَمْسَکَ بِالْعُرْوَةِ الْوُثْقَىَ لاَ انفِصَامَ لَهَا وَاللّهُ سَمِیعٌ عَلِیمٌ
در دین هیچ اجبارى نیست و راه از بیراهه بخوبى آشکار شده است پس هر کس به
طاغوت کفر ورزد و به خدا ایمان آورد به یقین به دستاویزى استوار که آن را
گسستن نیست چنگ زده است و خداوند شنواى داناست
اللّهُ وَلِیُّ الَّذِینَ آمَنُواْ یُخْرِجُهُم مِّنَ الظُّلُمَاتِ إِلَى النُّوُرِ وَالَّذِینَ کَفَرُواْ أَوْلِیَآؤُهُمُ الطَّاغُوتُ یُخْرِجُونَهُم مِّنَ النُّورِ إِلَى الظُّلُمَاتِ أُوْلَئِکَ أَصْحَابُ النَّارِ هُمْ فِیهَا خَالِدُونَ
خداوند سرور کسانى است که ایمان آوردهاند آنان را از تاریکیها به سوى
روشنایى به در مىبرد و[لى] کسانى که کفر ورزیدهاند سرورانشان [همان
عصیانگران=] طاغوتند که آنان را از روشنایى به سوى تاریکیها به در مىبرند
آنان اهل آتشند که خود در آن جاودانند
بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَنِ الرَّحِیمِ
سوره ۲: البقرة - جزء ۲
اللّهُ لاَ إِلَهَ إِلاَّ هُوَ الْحَیُّ الْقَیُّومُ لاَ تَأْخُذُهُ سِنَةٌ وَلاَ نَوْمٌ لَّهُ مَا فِی السَّمَاوَاتِ وَمَا فِی الأَرْضِ مَن ذَا الَّذِی یَشْفَعُ عِنْدَهُ إِلاَّ بِإِذْنِهِ یَعْلَمُ مَا بَیْنَ أَیْدِیهِمْ وَمَا خَلْفَهُمْ وَلاَ یُحِیطُونَ بِشَیْءٍ مِّنْ عِلْمِهِ إِلاَّ بِمَا شَاء وَسِعَ کُرْسِیُّهُ السَّمَاوَاتِ وَالأَرْضَ وَلاَ یَؤُودُهُ حِفْظُهُمَا وَهُوَ الْعَلِیُّ الْعَظِیمُ
خداست که معبودى جز او نیست زنده و برپادارنده است نه خوابى سبک او را فرو
مىگیرد و نه خوابى گران آنچه در آسمانها و آنچه در زمین است از آن اوست
کیست آن کس که جز به اذن او در پیشگاهش شفاعت کند آنچه در پیش روى آنان و
آنچه در پشتسرشان است مىداند و به چیزى از علم او جز به آنچه بخواهد
احاطه نمىیابند کرسى او آسمانها و زمین را در بر گرفته و نگهدارى آنها بر
او دشوار نیست و اوست والاى بزرگ
لاَ إِکْرَاهَ فِی الدِّینِ قَد تَّبَیَّنَ الرُّشْدُ مِنَ الْغَیِّ فَمَنْ یَکْفُرْ بِالطَّاغُوتِ وَیُؤْمِن بِاللّهِ فَقَدِ اسْتَمْسَکَ بِالْعُرْوَةِ الْوُثْقَىَ لاَ انفِصَامَ لَهَا وَاللّهُ سَمِیعٌ عَلِیمٌ
در دین هیچ اجبارى نیست و راه از بیراهه بخوبى آشکار شده است پس هر کس به
طاغوت کفر ورزد و به خدا ایمان آورد به یقین به دستاویزى استوار که آن را
گسستن نیست چنگ زده است و خداوند شنواى داناست
اللّهُ وَلِیُّ الَّذِینَ آمَنُواْ یُخْرِجُهُم مِّنَ الظُّلُمَاتِ إِلَى النُّوُرِ وَالَّذِینَ کَفَرُواْ أَوْلِیَآؤُهُمُ الطَّاغُوتُ یُخْرِجُونَهُم مِّنَ النُّورِ إِلَى الظُّلُمَاتِ أُوْلَئِکَ أَصْحَابُ النَّارِ هُمْ فِیهَا خَالِدُونَ
خداوند سرور کسانى است که ایمان آوردهاند آنان را از تاریکیها به سوى
روشنایى به در مىبرد و[لى] کسانى که کفر ورزیدهاند سرورانشان [همان
عصیانگران=] طاغوتند که آنان را از روشنایى به سوى تاریکیها به در مىبرند
آنان اهل آتشند که خود در آن جاودانند
بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَنِ الرَّحِیمِ
سوره ۲: البقرة - جزء ۲
یَا أَیُّهَا الَّذِینَ آمَنُواْ أَنفِقُواْ مِمَّا رَزَقْنَاکُم مِّن قَبْلِ أَن یَأْتِیَ یَوْمٌ لاَّ بَیْعٌ فِیهِ وَلاَ خُلَّةٌ وَلاَ شَفَاعَةٌ وَالْکَافِرُونَ هُمُ الظَّالِمُونَ
اى کسانى که ایمان آوردهاید از آنچه به شما روزى دادهایم انفاق کنید پیش
از آنکه روزى فرا رسد که در آن نه داد و ستدى ( خرید خوبی ها و نعمت های برتر بهشتی با نیکی و انفاق در دنیا) است و نه دوستى و نه شفاعتى
و کافران خود ستمکارانند
بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَنِ الرَّحِیمِ
سوره ۲: البقرة - جزء ۲
أَلَمْ تَرَ إِلَى الْمَلإِ مِن بَنِی إِسْرَائِیلَ مِن بَعْدِ مُوسَى إِذْ قَالُواْ لِنَبِیٍّ لَّهُمُ ابْعَثْ لَنَا مَلِکًا نُّقَاتِلْ فِی سَبِیلِ اللّهِ قَالَ هَلْ عَسَیْتُمْ إِن کُتِبَ عَلَیْکُمُ الْقِتَالُ أَلاَّ تُقَاتِلُواْ قَالُواْ وَمَا لَنَا أَلاَّ نُقَاتِلَ فِی سَبِیلِ اللّهِ وَقَدْ أُخْرِجْنَا مِن دِیَارِنَا وَأَبْنَآئِنَا فَلَمَّا کُتِبَ عَلَیْهِمُ الْقِتَالُ تَوَلَّوْاْ إِلاَّ قَلِیلًا مِّنْهُمْ وَاللّهُ عَلِیمٌ بِالظَّالِمِینَ
آیا از [حال] سران بنى اسرائیل پس از موسى خبر نیافتى آنگاه که به پیامبرى
از خود گفتند پادشاهى براى ما بگمار تا در راه خدا پیکار کنیم [آن پیامبر]
گفت اگر جنگیدن بر شما مقرر گردد چه بسا پیکار نکنید گفتند چرا در راه خدا
نجنگیم با آنکه ما از دیارمان و از [نزد] فرزندانمان بیرون رانده شدهایم
پس هنگامى که جنگ بر آنان مقرر شد جز شمارى اندک از آنان [همگى] پشت کردند
و خداوند به [حال] ستمکاران داناست
وَقَالَ لَهُمْ نَبِیُّهُمْ إِنَّ اللّهَ قَدْ بَعَثَ لَکُمْ طَالُوتَ مَلِکًا قَالُوَاْ أَنَّى یَکُونُ لَهُ الْمُلْکُ عَلَیْنَا وَنَحْنُ أَحَقُّ بِالْمُلْکِ مِنْهُ وَلَمْ یُؤْتَ سَعَةً مِّنَ الْمَالِ قَالَ إِنَّ اللّهَ اصْطَفَاهُ عَلَیْکُمْ وَزَادَهُ بَسْطَةً فِی الْعِلْمِ وَالْجِسْمِ وَاللّهُ یُؤْتِی مُلْکَهُ مَن یَشَاءُ وَاللّهُ وَاسِعٌ عَلِیمٌ
و پیامبرشان به آنان گفت در حقیقتخداوند طالوت را بر شما به پادشاهى
گماشته است گفتند چگونه او را بر ما پادشاهى باشد با آنکه ما به پادشاهى
از وى سزاوارتریم و به او از حیث مال گشایشى داده نشده است پیامبرشان گفت
در حقیقتخدا او را بر شما برترى داده و او را در دانش و [نیروى] بدنى بر
شما برترى بخشیده است و خداوند پادشاهى خود را به هر کس که بخواهد مىدهد
و خدا گشایشگر داناست
وَقَالَ لَهُمْ نِبِیُّهُمْ إِنَّ آیَةَ مُلْکِهِ أَن یَأْتِیَکُمُ التَّابُوتُ فِیهِ سَکِینَةٌ مِّن رَّبِّکُمْ وَبَقِیَّةٌ مِّمَّا تَرَکَ آلُ مُوسَى وَآلُ هَارُونَ تَحْمِلُهُ الْمَلآئِکَةُ إِنَّ فِی ذَلِکَ لآیَةً لَّکُمْ إِن کُنتُم مُّؤْمِنِینَ
و پیامبرشان بدیشان گفت در حقیقت نشانه پادشاهى او این است که آن صندوق
[عهد] که در آن آرامش خاطرى از جانب پروردگارتان و بازماندهاى از آنچه
خاندان موسى و خاندان هارون [در آن] بر جاى نهادهاند در حالى که فرشتگان
آن را حمل مىکنند به سوى شما خواهد آمد مسلما اگر مؤمن باشید براى شما در
این [رویداد] نشانهاى است
فَلَمَّا فَصَلَ طَالُوتُ بِالْجُنُودِ قَالَ إِنَّ اللّهَ مُبْتَلِیکُم بِنَهَرٍ فَمَن شَرِبَ مِنْهُ فَلَیْسَ مِنِّی وَمَن لَّمْ یَطْعَمْهُ فَإِنَّهُ مِنِّی إِلاَّ مَنِ اغْتَرَفَ غُرْفَةً بِیَدِهِ فَشَرِبُواْ مِنْهُ إِلاَّ قَلِیلًا مِّنْهُمْ فَلَمَّا جَاوَزَهُ هُوَ وَالَّذِینَ آمَنُواْ مَعَهُ قَالُواْ لاَ طَاقَةَ لَنَا الْیَوْمَ بِجَالُوتَ وَجُنودِهِ قَالَ الَّذِینَ یَظُنُّونَ أَنَّهُم مُّلاَقُو اللّهِ کَم مِّن فِئَةٍ قَلِیلَةٍ غَلَبَتْ فِئَةً کَثِیرَةً بِإِذْنِ اللّهِ وَاللّهُ مَعَ الصَّابِرِینَ
و چون طالوت با لشکریان [خود] بیرون شد گفتخداوند شما را به وسیله
رودخانهاى خواهد آزمود پس هر کس از آن بنوشد از [پیروان] من نیست و هر کس
از آن نخورد قطعا او از [پیروان] من است مگر کسى که با دستش کفى برگیرد پس
[همگى] جز اندکى از آنها از آن نوشیدند و هنگامى که [طالوت ] با کسانى که
همراه وى ایمان آورده بودند از آن [نهر] گذشتند گفتند امروز ما را یاراى
[مقابله با] جالوت و سپاهیانش نیست کسانى که به دیدار خداوند یقین داشتند
گفتند بسا گروهى اندک که بر گروهى بسیار به اذن خدا پیروز شدند و خداوند
با شکیبایان است
وَلَمَّا بَرَزُواْ لِجَالُوتَ وَجُنُودِهِ قَالُواْ رَبَّنَا أَفْرِغْ عَلَیْنَا صَبْرًا وَثَبِّتْ أَقْدَامَنَا وَانصُرْنَا عَلَى الْقَوْمِ الْکَافِرِینَ
و هنگامى که با جالوت و سپاهیانش روبرو شدند گفتند پروردگارا بر [دلهاى]
ما شکیبایى فرو ریز و گامهاى ما را استوار دار و ما را بر گروه کافران
پیروز فرماى
فَهَزَمُوهُم بِإِذْنِ اللّهِ وَقَتَلَ دَاوُودُ جَالُوتَ وَآتَاهُ اللّهُ الْمُلْکَ وَالْحِکْمَةَ وَعَلَّمَهُ مِمَّا یَشَاءُ وَلَوْلاَ دَفْعُ اللّهِ النَّاسَ بَعْضَهُمْ بِبَعْضٍ لَّفَسَدَتِ الأَرْضُ وَلَکِنَّ اللّهَ ذُو فَضْلٍ عَلَى الْعَالَمِینَ
پس آنان را به اذن خدا شکست دادند و داوود جالوت را کشت و خداوند به او پادشاهى و حکمت ارزانى داشت و از آنچه مىخواست به او آموخت و اگر خداوند برخى از مردم را به وسیله برخى دیگر دفع نمىکرد قطعا زمین تباه مىگردید ولى خداوند نسبت به جهانیان تفضل دارد(۲۵۱)
تِلْکَ آیَاتُ اللّهِ نَتْلُوهَا عَلَیْکَ بِالْحَقِّ وَإِنَّکَ لَمِنَ الْمُرْسَلِینَ
این[ها] آیات خداست که ما آن را بحق بر تو مىخوانیم و به راستى تو از جمله پیامبرانى
بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَنِ الرَّحِیمِ
سوره ۲: البقرة - جزء ۲
مَّن ذَا الَّذِی یُقْرِضُ اللّهَ قَرْضًا حَسَنًا فَیُضَاعِفَهُ لَهُ أَضْعَافًا کَثِیرَةً وَاللّهُ یَقْبِضُ وَیَبْسُطُ وَإِلَیْهِ تُرْجَعُونَ
کیست آن کس که به [بندگان] خدا وام نیکویى دهد تا [خدا] آن را براى او چند
برابر بیفزاید و خداست که [در معیشت بندگان] تنگى و گشایش پدید مىآورد و
به سوى او بازگردانده مىشوید
بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَنِ الرَّحِیمِ
سوره ۲: البقرة - جزء ۲
وَالَّذِینَ یُتَوَفَّوْنَ مِنکُمْ وَیَذَرُونَ أَزْوَاجًا وَصِیَّةً لِّأَزْوَاجِهِم مَّتَاعًا إِلَى الْحَوْلِ غَیْرَ إِخْرَاجٍ فَإِنْ خَرَجْنَ فَلاَ جُنَاحَ عَلَیْکُمْ فِی مَا فَعَلْنَ فِیَ أَنفُسِهِنَّ مِن مَّعْرُوفٍ وَاللّهُ عَزِیزٌ حَکِیمٌ
و کسانى از شما که مرگشان فرا مىرسد و همسرانى بر جاى مىگذارند [باید]
براى همسران خویش وصیت کنند که آنان را تا یک سال بهرهمند سازند و [از
خانه شوهر] بیرون نکنند پس اگر بیرون بروند در آنچه آنان به طور پسندیده
در باره خود انجام دهند گناهى بر شما نیست و خداوند توانا و حکیم است
بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَنِ الرَّحِیمِ
سوره ۲: البقرة - جزء ۲
حَافِظُواْ عَلَى الصَّلَوَاتِ والصَّلاَةِ الْوُسْطَى وَقُومُواْ لِلّهِ قَانِتِینَ
بر نمازها و نماز میانه مواظبت کنید و خاضعانه براى خدا به پا خیزید
فَإنْ خِفْتُمْ فَرِجَالًا أَوْ رُکْبَانًا فَإِذَا أَمِنتُمْ فَاذْکُرُواْ اللّهَ کَمَا عَلَّمَکُم مَّا لَمْ تَکُونُواْ تَعْلَمُونَ
پس اگر بیم داشتید پیاده یا سواره [نماز کنید] و چون ایمن شدید خدا را یاد کنید که آنچه نمىدانستید به شما آموخت
بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَنِ الرَّحِیمِ
سوره ۲: البقرة - جزء ۲
وَلاَ جُنَاحَ عَلَیْکُمْ فِیمَا عَرَّضْتُم بِهِ مِنْ خِطْبَةِ النِّسَاء أَوْ أَکْنَنتُمْ فِی أَنفُسِکُمْ عَلِمَ اللّهُ أَنَّکُمْ سَتَذْکُرُونَهُنَّ وَلَکِن لاَّ تُوَاعِدُوهُنَّ سِرًّا إِلاَّ أَن تَقُولُواْ قَوْلًا مَّعْرُوفًا وَلاَ تَعْزِمُواْ عُقْدَةَ النِّکَاحِ حَتَّىَ یَبْلُغَ الْکِتَابُ أَجَلَهُ وَاعْلَمُواْ أَنَّ اللّهَ یَعْلَمُ مَا فِی أَنفُسِکُمْ فَاحْذَرُوهُ وَاعْلَمُواْ أَنَّ اللّهَ غَفُورٌ حَلِیمٌ
اگر زنان را مادامى که با آنان نزدیکى نکرده و بر ایشان مهرى [نیز] معین
نکردهاید طلاق گویید بر شما گناهى نیست و آنان را به طور پسندیده به نوعى
بهرهمند کنید توانگر به اندازه [توان] خود و تنگدست به اندازه [وسع] خود
[این کارى است] شایسته نیکوکاران
وَإِن طَلَّقْتُمُوهُنَّ مِن قَبْلِ أَن تَمَسُّوهُنَّ وَقَدْ فَرَضْتُمْ لَهُنَّ فَرِیضَةً فَنِصْفُ مَا فَرَضْتُمْ إَلاَّ أَن یَعْفُونَ أَوْ یَعْفُوَ الَّذِی بِیَدِهِ عُقْدَةُ النِّکَاحِ وَأَن تَعْفُواْ أَقْرَبُ لِلتَّقْوَى وَلاَ تَنسَوُاْ الْفَضْلَ بَیْنَکُمْ إِنَّ اللّهَ بِمَا تَعْمَلُونَ بَصِیرٌ
و اگر پیش از آنکه با آنان نزدیکى کنید طلاقشان گفتید در حالى که براى
آنان مهرى معین کردهاید پس نصف آنچه را تعیین نمودهاید [به آنان بدهید]
مگر اینکه آنان خود ببخشند یا کسى که پیوند نکاح به دست اوست ببخشد و گذشت
کردن شما به تقوا نزدیکتر است و در میان یکدیگر بزرگوارى را فراموش مکنید
زیرا خداوند به آنچه انجام مىدهید بیناست
بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَنِ الرَّحِیمِ
سوره ۲: البقرة - جزء ۲
وَالَّذِینَ یُتَوَفَّوْنَ مِنکُمْ وَیَذَرُونَ أَزْوَاجًا یَتَرَبَّصْنَ بِأَنفُسِهِنَّ أَرْبَعَةَ أَشْهُرٍ وَعَشْرًا فَإِذَا بَلَغْنَ أَجَلَهُنَّ فَلاَ جُنَاحَ عَلَیْکُمْ فِیمَا فَعَلْنَ فِی أَنفُسِهِنَّ بِالْمَعْرُوفِ وَاللّهُ بِمَا تَعْمَلُونَ خَبِیرٌ
و کسانى از شما که مىمیرند و همسرانى بر جاى مىگذارند [همسران] چهار ماه
و ده روز انتظار مىبرند پس هرگاه عده خود را به پایان رساندند در آنچه
آنان به نحو پسندیده درباره خود انجام دهند گناهى بر شما نیست و خداوند به
آنچه انجام مىدهید آگاه است
وَلاَ جُنَاحَ عَلَیْکُمْ فِیمَا عَرَّضْتُم بِهِ مِنْ خِطْبَةِ النِّسَاء أَوْ أَکْنَنتُمْ فِی أَنفُسِکُمْ عَلِمَ اللّهُ أَنَّکُمْ سَتَذْکُرُونَهُنَّ وَلَکِن لاَّ تُوَاعِدُوهُنَّ سِرًّا إِلاَّ أَن تَقُولُواْ قَوْلًا مَّعْرُوفًا وَلاَ تَعْزِمُواْ عُقْدَةَ النِّکَاحِ حَتَّىَ یَبْلُغَ الْکِتَابُ أَجَلَهُ وَاعْلَمُواْ أَنَّ اللّهَ یَعْلَمُ مَا فِی أَنفُسِکُمْ فَاحْذَرُوهُ وَاعْلَمُواْ أَنَّ اللّهَ غَفُورٌ حَلِیمٌ
و در باره آنچه شما به طور سربسته از آنان [در عده وفات] خواستگارى کرده
یا [آن را] در دل پوشیده داشتهاید بر شما گناهى نیستخدا مىدانست که
[شما] به زودى به یاد آنان خواهید افتاد ولى با آنان قول و قرار پنهانى
مگذارید مگر آنکه سخنى پسندیده بگویید و به عقد زناشویى تصمیم مگیرید تا
زمان مقرر به سرآید و بدانید که خداوند آنچه را در دل دارید مىداند پس از
[مخالفت] او بترسید و بدانید که خداوند آمرزنده و بردبار است
بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَنِ الرَّحِیمِ
سوره ۲: البقرة - جزء ۲
وَالْوَالِدَاتُ یُرْضِعْنَ أَوْلاَدَهُنَّ حَوْلَیْنِ کَامِلَیْنِ لِمَنْ أَرَادَ أَن یُتِمَّ الرَّضَاعَةَ وَعلَى الْمَوْلُودِ لَهُ رِزْقُهُنَّ وَکِسْوَتُهُنَّ بِالْمَعْرُوفِ لاَ تُکَلَّفُ نَفْسٌ إِلاَّ وُسْعَهَا لاَ تُضَآرَّ وَالِدَةٌ بِوَلَدِهَا وَلاَ مَوْلُودٌ لَّهُ بِوَلَدِهِ وَعَلَى الْوَارِثِ مِثْلُ ذَلِکَ فَإِنْ أَرَادَا فِصَالًا عَن تَرَاضٍ مِّنْهُمَا وَتَشَاوُرٍ فَلاَ جُنَاحَ عَلَیْهِمَا وَإِنْ أَرَدتُّمْ أَن تَسْتَرْضِعُواْ أَوْلاَدَکُمْ فَلاَ جُنَاحَ عَلَیْکُمْ إِذَا سَلَّمْتُم مَّآ آتَیْتُم بِالْمَعْرُوفِ وَاتَّقُواْ اللّهَ وَاعْلَمُواْ أَنَّ اللّهَ بِمَا تَعْمَلُونَ بَصِیرٌ
و مادران [باید] فرزندان خود را دو سال تمام شیر دهند [این حکم] براى کسى
است که بخواهد دوران شیرخوارگى را تکمیل کند و خوراک و پوشاک آنان
[=مادران] به طور شایسته بر عهده پدر است هیچ کس جز به قدر وسعش مکلف
نمىشود هیچ مادرى نباید به سبب فرزندش زیان ببیند و هیچ پدرى [نیز] نباید
به خاطر فرزندش [ضرر ببیند] و مانند همین [احکام] بر عهده وارث [نیز] هست
پس اگر [پدر و مادر] بخواهند با رضایت و صوابدید یکدیگر کودک را [زودتر]
از شیر بازگیرند گناهى بر آن دو نیست و اگر خواستید براى فرزندان خود دایه
بگیرید بر شما گناهى نیست به شرط آنکه چیزى را که پرداخت آن را به عهده
گرفتهاید به طور شایسته بپردازید و از خدا پروا کنید و بدانید که خداوند
به آنچه انجام مىدهید بیناست